Inmiddels zijn we weer een paar weken aan het werk. We hebben op 21 april ons 1-jarig huwelijk gevierd. Bijzonder om het eerste jaar van ons huwelijk in Malawi te hebben geleefd. We hebben elkaar goed leren kennen en veel tijd met elkaar doorgebracht.

Afgelopen week hebben we nog bijzondere dingen meegemaakt, waar we graag uitgebreid verslag over doen.
Woensdag om een uur of 16 kreeg Frank een uitnodiging van een collega van het ziekenhuis. Zijn dochtertje werd die dag 1 jaar en van 18-19 uur zou het feestje zijn waar hij ons ook graag bij wilde hebben. We gingen na het werk eerst nog even hardlopen, maar zijn toen naar het feestje gegaan. We liepen er naartoe, maar halverwege werden we door de zoon van Franks collega met een motor opgehaald zodat we sneller bij het feestje waren. Het was heel leuk om te zien hoe feestjes hier in Malawi worden gehouden: een kringverjaardag in Malawi. Er werd gedanst en daarna gegeten. Eerst mochten de mannen eten, daarna stonden de vrouwen in de rij. Wij kregen ook een bord met nsima, rijst, kip en hele scherpe chilisaus (van het ziekenhuis). Na het eten hield de vader een speech, en werden wij ook uitvoerig bedankt voor het komen. Na de speech werd er gedankt en dat was een teken dat het feestje klaar was. Een erg leuke ervaring!

Op vrijdag hebben we samen de koningsspelen georganiseerd voor de klas. Eerst ontbijt op school en daarna allerlei Hollandse spellen: een parcours lopen met een lepel in de mond waar een ei op ligt, flessenvoetbal, snoephappen, toren bouwen van spaghetti en marshmallows, kruiwagenrace en estafette. Het was een groot succes!

Op het moment dat we dit schrijven, zijn we net terug uit Mozambique. Eerder schreven we over ons avontuur naar de grens van Mozambique, waar we niet over konden zonder te betalen. Ons plan was toen naar de immigration in Malawi te gaan en daar te betalen voor een nieuw visum. Maar helaas, na een paar uur wachten bij de immigration kreeg Frank toch te horen dat dat niet zomaar ging en wel een paar dagen zou duren. Die tijd hadden we niet, want maandag verloopt ons visum al... Oftewel: toch nog een poging doen om Mozambique in te gaan, zodat we terug Malawi in weer een toeristenvisum kunnen krijgen (die op dit moment gratis is voor Nederlanders). Om Mozambique in te mogen, heb je een reservering van een hotel nodig. Op internet is maar heel weinig te vinden en we kregen van geen enkel hotel in de buurt een reactie voor een reservering. Uiteindelijk vonden we een via booking.com, op 4 uur rijden. Ons plan was om met die reservering de grens over te gaan en dan de reservering te annuleren, om dezelfde dag weer terug Malawi in te gaan.
We wilden niet met de auto de grens over, want dan zijn er nog meer regelingen nodig. We zijn daarom met de auto naar een lodge gereden, een kwartier van de grens vandaan, waar hij veilig kon staan. Vanaf daar zijn we met een minibus naar de grens gereden (een busje voor 12 personen waar we nu met zo'n 25 man in zaten, kostte gelukkig maar 25 cent per persoon). Bij de grens aangekomen renden er allemaal mannen naar ons toe die ons per motor de grens over wilden brengen naar Milange in Mozambique. Uiteindelijk liepen er 2 met ons mee, maar eerst moesten we de grens nog over. De reservering voor het hotel werd door de Mozambiquaanse immigration niet als reservering gezien, want er was geen betaalbewijs. Dat komt omdat we niet online konden betalen... Na wat heen en weer gebel met de eigenaar van het hotel was de immigratiemeneer nog niet tevreden. Hij wilde per se een betaalbewijs zien. Dit kregen we overigens allemaal van een man te horen die voor ons vertaalde, want in Mozambique spreekt iedereen Portugees en geen woord Engels. Diezelfde man wilde ook voor ons wel Malawiaanse kwachas wisselen naar Mozambiquaanse meticais, en dan op een of andere manier het hotel betalen zodat zij een bonnetje naar ons konden sturen. Uiteindelijk was dit gelukt, maar we waren inmiddels wel 2,5 uur verder. Toen we eenmaal het betaalbewijs hadden ontvangen, moest dit nog geprint worden. Het via de telefoon laten zien was niet genoeg. En toen dit allemaal gelukt was, was de man die een stempel in ons paspoort moest zetten natuurlijk verdwenen.
Al met al waren we na 3 uur de grens over. De motortaximannen stonden gelukkig nog steeds te wachten. Zij konden ons naar Milange brengen. In de regen keihard met de motor vond vooral Esther best spannend. Maar gelukkig waren we nu in Mozambique! Er werd ons verteld dat ze ons niet dezelfde dag terug de grens over zouden laten gaan, nadat we gezegd hadden dat we een nacht zouden blijven. Maar het gereserveerde hotel was nog wel erg lang rijden... Dus nieuw plan: op zoek naar een hotel in Milange. Dat was snel gelukt en even later zaten we aan de friet met kip.
's Middags hebben we op de hotelkamer gechilld en nog even een rondje door Milange gelopen. Het is een grotere stad dan Mulanje en dus nog drukker. Vanaf een uur of 15 begon de club aan de overkant van de weg met muziek draaien, en dit heeft tot de volgende ochtend 5 uur geduurd. Het was zo hard dat het leek of de muziek in onze hotelkamer aan stond. Gelukkig hebben we toch nog wat slaap kunnen pakken. De volgende ochtend liepen we na een ontbijt het stuk van Milange terug naar de grens. Waar we er gister 3 uur over deden, waren we nu binnen 20 minuten weer in Malawi! Met een nieuwe stempel in ons paspoort, dus we kunnen blijven.
Vervolgens gingen we weer met een minibus terug naar de auto. De minibus werd bij elke stop steeds voller, op een gegeven moment zaten we weer met 25 man (en kip) in het busje, maar ook toen konden er nog wel 2 mensen bij: in de achterbak. Zelfs de man met kip op schoot moest lachen, omdat dit toch wel erg bijzonder was.
Uiteindelijk terug bij de auto na een bijzonder avontuur. We zijn blij dat we weer in het vertrouwde Malawi zijn!