Voor alles is een tijd. De tijd om naar Nederland te gaan is vandaag echt aangebroken. We hebben lang naar deze dag uitgekeken, maar nu het eenmaal zo ver is, voelt het alsof de tijd voorbij is gevlogen. Wat een ontzettend bijzonder en leerzaam jaar hebben we gehad! Een jaar waarin we elkaar heel goed hebben leren kennen, waarin we veel hebben kunnen genieten van de prachtige natuur, ons hebben kunnen verwonderen over de veerkracht van mensen en zo'n andere cultuur dan we gewend waren. We zijn dankbaar voor de levenslessen die we op hebben gedaan.

Een uur later dan gepland kwam de taxichauffeur ons vanochtend ophalen om ons naar het vliegveld te brengen. We zijn nu dus echt onderweg. Er staat een lange reis op de planning: een vlucht naar Johannesburg, vanaf daar naar Qatar en dan door naar Düsseldorf. Daar komen we morgen om 14.00 uur aan en staan Ellen en Jesper ons op te wachten. Maar voor het zover is nog even een terugblik naar onvergetelijke herinneringen:

- kinderen die van veraf al "azungu" roepen wanneer je over straat loopt/fietst/autorijdt
- het mangoseizoen waarin je elke willekeurige malawiaan met een mango in de hand ziet lopen, of aan een mangoboom ziet schudden in de hoop dat er zoveel mogelijk mango's uitvallen
- heel veel fietsers met van alles en nog wat achterop: levende geiten, kippen en/of varkens aan de fiets vastgebonden; enorme stapels houtskool, emmers, stoelen of een doodskist. Er valt eigenlijk niks te bedenken dat niet op een fiets meegenomen zou kunnen worden.
- in de supermarkt aan het afrekenen zijn en dan een levende kip aan je voeten zien liggen, die ineens begint te fladderen.
- de supermarkt binnenlopen en al het personeel in de winkel nsima zien lunchen (wordt gezamenlijk met de handen gegeten uit één grote bak)
- 's ochtends wakker worden van de apen op ons golfplaten dak
- regelmatig 's nachts wakker worden van een stuk of 10 blaffende zwerfhonden
- kakkerlakken in huis (echt net zo erg als muizen)
- ijsklontjes in je mond en op je hand als enige manier om af te koelen
- kerst vieren met 30 graden
- om 5.15 uur gaan hardlopen en dan al overal mensen op straat zien
- een kerkdienst van 2 uur niet meer lang vinden

Dit zijn zo een aantal dingen waarover we ons verwonderd hebben, maar er is nog veel meer en misschien beseffen we dat pas echt als we weer in Nederland zijn. We hopen de Malawiaanse dankbaarheid, vrolijkheid en rust mee te nemen in ons leven in Nederland. De mensen hier zijn altijd blij en bedanken je overal voor ("thankyou thankyou" tijdens het hardlopen gebeurde regelmatig). Dat vergeten we nooit meer!

We willen iedereen die met ons mee heeft geleefd door middel van reacties, berichtjes, videobellen en bovenal gebed, heel erg bedanken. Het deed ons goed om te merken dat er aan ons gedacht werd en dat de grote afstand met Nederland soms helemaal niet zo ver voelde dankzij de contacten met jullie.

Zikomo kwambiri!