Video Janssens in Malawi - Part 3

Inmiddels zijn we een week in Nederland. Hoog tijd voor een filmpje van het laatste deel in Malawi. Klik op de link en geniet van de beelden!

Janssens in Malawi - Part 3

Dat was het dan

Voor alles is een tijd. De tijd om naar Nederland te gaan is vandaag echt aangebroken. We hebben lang naar deze dag uitgekeken, maar nu het eenmaal zo ver is, voelt het alsof de tijd voorbij is gevlogen. Wat een ontzettend bijzonder en leerzaam jaar hebben we gehad! Een jaar waarin we elkaar heel goed hebben leren kennen, waarin we veel hebben kunnen genieten van de prachtige natuur, ons hebben kunnen verwonderen over de veerkracht van mensen en zo'n andere cultuur dan we gewend waren. We zijn dankbaar voor de levenslessen die we op hebben gedaan.

Een uur later dan gepland kwam de taxichauffeur ons vanochtend ophalen om ons naar het vliegveld te brengen. We zijn nu dus echt onderweg. Er staat een lange reis op de planning: een vlucht naar Johannesburg, vanaf daar naar Qatar en dan door naar Düsseldorf. Daar komen we morgen om 14.00 uur aan en staan Ellen en Jesper ons op te wachten. Maar voor het zover is nog even een terugblik naar onvergetelijke herinneringen:

- kinderen die van veraf al "azungu" roepen wanneer je over straat loopt/fietst/autorijdt
- het mangoseizoen waarin je elke willekeurige malawiaan met een mango in de hand ziet lopen, of aan een mangoboom ziet schudden in de hoop dat er zoveel mogelijk mango's uitvallen
- heel veel fietsers met van alles en nog wat achterop: levende geiten, kippen en/of varkens aan de fiets vastgebonden; enorme stapels houtskool, emmers, stoelen of een doodskist. Er valt eigenlijk niks te bedenken dat niet op een fiets meegenomen zou kunnen worden.
- in de supermarkt aan het afrekenen zijn en dan een levende kip aan je voeten zien liggen, die ineens begint te fladderen.
- de supermarkt binnenlopen en al het personeel in de winkel nsima zien lunchen (wordt gezamenlijk met de handen gegeten uit één grote bak)
- 's ochtends wakker worden van de apen op ons golfplaten dak
- regelmatig 's nachts wakker worden van een stuk of 10 blaffende zwerfhonden
- kakkerlakken in huis (echt net zo erg als muizen)
- ijsklontjes in je mond en op je hand als enige manier om af te koelen
- kerst vieren met 30 graden
- om 5.15 uur gaan hardlopen en dan al overal mensen op straat zien
- een kerkdienst van 2 uur niet meer lang vinden

Dit zijn zo een aantal dingen waarover we ons verwonderd hebben, maar er is nog veel meer en misschien beseffen we dat pas echt als we weer in Nederland zijn. We hopen de Malawiaanse dankbaarheid, vrolijkheid en rust mee te nemen in ons leven in Nederland. De mensen hier zijn altijd blij en bedanken je overal voor ("thankyou thankyou" tijdens het hardlopen gebeurde regelmatig). Dat vergeten we nooit meer!

We willen iedereen die met ons mee heeft geleefd door middel van reacties, berichtjes, videobellen en bovenal gebed, heel erg bedanken. Het deed ons goed om te merken dat er aan ons gedacht werd en dat de grote afstand met Nederland soms helemaal niet zo ver voelde dankzij de contacten met jullie.

Zikomo kwambiri!

De laatste week in

11 maanden leek zo lang, maar ineens zitten we al in de laatste werkweek! De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. We beginnen steeds meer te beseffen dat we hier een hoop achter gaan laten en dat het waarschijnlijk weer erg wennen zal zijn in Nederland. Maar aan de andere kant kunnen we niet wachten om familie en vrienden weer in het echt te zien. Bovendien hebben we ook wel weer zin in de Nederlandse luxe. Op moment van schrijven hebben we net weer stroom, maar er komt nu geen water uit de kraan...

De afgelopen weken hebben we gebruikt om nog volop te genieten van het mooie land dat Malawi is. Zo zijn we twee keer Mount Mulanje op geweest. We hebben nu op een na alle hutten gezien! We zijn met zn tweeën naar Thuchila hut geweest (+ guide), voor de eerste keer zonder andere Nederlanders erbij. We gingen snel en konden bij de hut lang genieten van de heerlijke rust. Onder het genot van een maaltijd (zelf gekookt op een vuur, zoals dat in elke hut gaat) keken we naar de prachtige zonsondergang. We hadden de hut voor onszelf en kozen ervoor om onze matjes bij het vuur te leggen, lekker warm! De volgende ochtend gingen we weer naar beneden, waarbij we prachtige uitzichten hadden. Het bleek dat we weer erg snel waren, dus voor we het wisten waren we beneden.
Onze benen kregen een aantal dagen rust, maar toen gingen we opnieuw omhoog. Deze keer met David en Marleen en hun kinderen. Een van hun kinderen is 2 jaar, dus die werd op de rug getild. Konden wij ook vast oefenen voor over een paar jaar ;) Het was een lange tocht, met onderweg een aantal ladders om op te klimmen. We kwamen allemaal nat bij de hut aan, vanwege regen en de dichte mist waar we doorheen liepen. Dit weer maakte het wel een heel mooie tocht! 's Nachts bleken er ratten in de hut actief... Gelukkig hoorden wij dit pas de volgende ochtend, maar David en Marleen hebben niet veel geslapen. Ach, snel vergeten en door naar de volgende hut! Een eindeloos lange tocht (vooral voor een kind van net 5 jaar die alles zelf loopt), maar wel door prachtige natuur! Het plateau op Mount Mulanje is eigenlijk niet echt een plateau te noemen, want het gaat nog flink op en neer. Een hele overwinning toen we bij de hut aankwamen. De volgende ochtend een steile tocht naar beneden, niet zonder gevaar. Het was erg vochtig, dus ook heel glad. Halverwege liepen er nog honderden bijtmieren, toen bleek dat we toch ineens heel snel konden lopen... Na opnieuw een flinke tocht waren we eindelijk beneden. Frank heeft hier nog wat voetbalshirts weggegeven aan de guide en de porters, daar waren ze erg blij mee. De guide zal de volgende keer waarschijnlijk in een Ajaxshirt te zien zijn.

Op 27 mei was Esther jarig. Een heel feestelijke dag, daar zorgden de kinderen wel voor! De klas werd versierd, de kinderen zongen en hadden heel veel cadeaus gemaakt. 's Avonds zijn we met de Nederlandse gezinnen uit eten geweest bij de pizzeria. Een plek waar wij graag komen en de eigenaar ons inmiddels dus ook goed kent. Aan het eind van de avond kwam hij dan ook nog met een cadeau aanzetten: een houten bakje met Malawi Mulanje Pizza. Een mooi aandenken aan een mooie dag!

Inmiddels zijn de citotoetsen in de klas afgerond en gaan we echt richting een einde van het schooljaar. Het is bijzonder om de kinderen een jaar van zo dichtbij te volgen. Ze hebben veel geleerd het afgelopen jaar en het is een gek idee dat we ze straks achterlaten. Gelukkig komen er in augustus een leuke nieuwe juf en meester! Voor nu gaan wij nog genieten van de tijd die we hier hebben.

Tot snel!

Avonturen

Inmiddels zijn we weer een paar weken aan het werk. We hebben op 21 april ons 1-jarig huwelijk gevierd. Bijzonder om het eerste jaar van ons huwelijk in Malawi te hebben geleefd. We hebben elkaar goed leren kennen en veel tijd met elkaar doorgebracht.

Afgelopen week hebben we nog bijzondere dingen meegemaakt, waar we graag uitgebreid verslag over doen.
Woensdag om een uur of 16 kreeg Frank een uitnodiging van een collega van het ziekenhuis. Zijn dochtertje werd die dag 1 jaar en van 18-19 uur zou het feestje zijn waar hij ons ook graag bij wilde hebben. We gingen na het werk eerst nog even hardlopen, maar zijn toen naar het feestje gegaan. We liepen er naartoe, maar halverwege werden we door de zoon van Franks collega met een motor opgehaald zodat we sneller bij het feestje waren. Het was heel leuk om te zien hoe feestjes hier in Malawi worden gehouden: een kringverjaardag in Malawi. Er werd gedanst en daarna gegeten. Eerst mochten de mannen eten, daarna stonden de vrouwen in de rij. Wij kregen ook een bord met nsima, rijst, kip en hele scherpe chilisaus (van het ziekenhuis). Na het eten hield de vader een speech, en werden wij ook uitvoerig bedankt voor het komen. Na de speech werd er gedankt en dat was een teken dat het feestje klaar was. Een erg leuke ervaring!

Op vrijdag hebben we samen de koningsspelen georganiseerd voor de klas. Eerst ontbijt op school en daarna allerlei Hollandse spellen: een parcours lopen met een lepel in de mond waar een ei op ligt, flessenvoetbal, snoephappen, toren bouwen van spaghetti en marshmallows, kruiwagenrace en estafette. Het was een groot succes!

Op het moment dat we dit schrijven, zijn we net terug uit Mozambique. Eerder schreven we over ons avontuur naar de grens van Mozambique, waar we niet over konden zonder te betalen. Ons plan was toen naar de immigration in Malawi te gaan en daar te betalen voor een nieuw visum. Maar helaas, na een paar uur wachten bij de immigration kreeg Frank toch te horen dat dat niet zomaar ging en wel een paar dagen zou duren. Die tijd hadden we niet, want maandag verloopt ons visum al... Oftewel: toch nog een poging doen om Mozambique in te gaan, zodat we terug Malawi in weer een toeristenvisum kunnen krijgen (die op dit moment gratis is voor Nederlanders). Om Mozambique in te mogen, heb je een reservering van een hotel nodig. Op internet is maar heel weinig te vinden en we kregen van geen enkel hotel in de buurt een reactie voor een reservering. Uiteindelijk vonden we een via booking.com, op 4 uur rijden. Ons plan was om met die reservering de grens over te gaan en dan de reservering te annuleren, om dezelfde dag weer terug Malawi in te gaan.
We wilden niet met de auto de grens over, want dan zijn er nog meer regelingen nodig. We zijn daarom met de auto naar een lodge gereden, een kwartier van de grens vandaan, waar hij veilig kon staan. Vanaf daar zijn we met een minibus naar de grens gereden (een busje voor 12 personen waar we nu met zo'n 25 man in zaten, kostte gelukkig maar 25 cent per persoon). Bij de grens aangekomen renden er allemaal mannen naar ons toe die ons per motor de grens over wilden brengen naar Milange in Mozambique. Uiteindelijk liepen er 2 met ons mee, maar eerst moesten we de grens nog over. De reservering voor het hotel werd door de Mozambiquaanse immigration niet als reservering gezien, want er was geen betaalbewijs. Dat komt omdat we niet online konden betalen... Na wat heen en weer gebel met de eigenaar van het hotel was de immigratiemeneer nog niet tevreden. Hij wilde per se een betaalbewijs zien. Dit kregen we overigens allemaal van een man te horen die voor ons vertaalde, want in Mozambique spreekt iedereen Portugees en geen woord Engels. Diezelfde man wilde ook voor ons wel Malawiaanse kwachas wisselen naar Mozambiquaanse meticais, en dan op een of andere manier het hotel betalen zodat zij een bonnetje naar ons konden sturen. Uiteindelijk was dit gelukt, maar we waren inmiddels wel 2,5 uur verder. Toen we eenmaal het betaalbewijs hadden ontvangen, moest dit nog geprint worden. Het via de telefoon laten zien was niet genoeg. En toen dit allemaal gelukt was, was de man die een stempel in ons paspoort moest zetten natuurlijk verdwenen.
Al met al waren we na 3 uur de grens over. De motortaximannen stonden gelukkig nog steeds te wachten. Zij konden ons naar Milange brengen. In de regen keihard met de motor vond vooral Esther best spannend. Maar gelukkig waren we nu in Mozambique! Er werd ons verteld dat ze ons niet dezelfde dag terug de grens over zouden laten gaan, nadat we gezegd hadden dat we een nacht zouden blijven. Maar het gereserveerde hotel was nog wel erg lang rijden... Dus nieuw plan: op zoek naar een hotel in Milange. Dat was snel gelukt en even later zaten we aan de friet met kip.
's Middags hebben we op de hotelkamer gechilld en nog even een rondje door Milange gelopen. Het is een grotere stad dan Mulanje en dus nog drukker. Vanaf een uur of 15 begon de club aan de overkant van de weg met muziek draaien, en dit heeft tot de volgende ochtend 5 uur geduurd. Het was zo hard dat het leek of de muziek in onze hotelkamer aan stond. Gelukkig hebben we toch nog wat slaap kunnen pakken. De volgende ochtend liepen we na een ontbijt het stuk van Milange terug naar de grens. Waar we er gister 3 uur over deden, waren we nu binnen 20 minuten weer in Malawi! Met een nieuwe stempel in ons paspoort, dus we kunnen blijven.
Vervolgens gingen we weer met een minibus terug naar de auto. De minibus werd bij elke stop steeds voller, op een gegeven moment zaten we weer met 25 man (en kip) in het busje, maar ook toen konden er nog wel 2 mensen bij: in de achterbak. Zelfs de man met kip op schoot moest lachen, omdat dit toch wel erg bijzonder was.
Uiteindelijk terug bij de auto na een bijzonder avontuur. We zijn blij dat we weer in het vertrouwde Malawi zijn!

Bezoek uit Nederland 2.0

Afgelopen 1,5 week hebben we mogen genieten van Ilona's aanwezigheid! Op 4 april kwam zij aan in Blantyre, waar Frank haar heeft opgehaald. Ontzettend leuk om iemand op bezoek te hebben aan wie we ons leven hier konden laten zien. Het vorige bezoek was in december, dus we waren er wel weer aan toe. Het leuke van bezoek is dat je ook gelijk hoort hoe dingen overkomen in Nederland en in hoeverre het dan klopt met de werkelijkheid:

• ons huis bleek aan het huis van de buren vast te zitten (weinig privacy);
• onze eigen tuin bleek een stuk kleiner;
• de theevelden/de berg zijn echt op nog geen minuut lopen te zien;
• Esther geeft aan 5 verschillende niveaus les dus ook echt 5 verschillende dingen tegelijkertijd;
• in het donker rijden is lastig want er lopen veel mensen over straat die je dus echt niet ziet
• een slaapritme van om 20.30 uur naar bed gaan en om 6.00 uur opstaan is in Malawi dus echt normaal

De eerste dagen hebben we Ilona de mooie plekken van Mulanje laten zien. Eerst de golfclub waar we bijna ieder weekend zwemmen. De dag erna naar een ander zwembad, waar Ilona en Esther lopend naartoe zijn gegaan. Een prachtige wandeling langs dorpjes en theevelden. Frank ging voetballen, wat nu ongeveer om het weekend gebeurt. Deze keer zelfs 2 keer gescoord! Helaas hebben Ilona en Esther dit niet kunnen zien, omdat de locatie van de wedstrijd op het laatste moment wijzigde en dat toch wat ver lopen was...
Nog een dag later gingen we naar Thuchila: een mooie natuurplek waar je kan zwemmen en genieten van de rust. Ook een plek waar we vaker heen gaan.

Op maandag begonnen we onze vierdaagse hike op Mount Mulanje. De eerste dag liepen we zo'n 5,5 uur en stegen we 1400 meter. We kwamen al vroeg in de middag aan bij de hut en konden daar heerlijk genieten van een warme 'douche', noedels, kaartspelletjes, en verse muntthee (van onderweg geplukte munt). 's Avonds koken we pasta op ons eigen kampvuurtje en daarna is het tijd voor het toetje van de dag: liggend op een grote rots sterren kijken.
Op dag 2 van de hike staat de top op de planning! Sapitwa is de hoogste piek van Mount Mulanje en ligt op 3002 meter. Het eerste stuk ging prima, tot we bij een open steil stuk aankwamen... Daar bleek de enige oplossing: op handen en voeten naar boven klauteren en hopen dat je voeten niet wegglijden, aangezien je dan meters naar beneden valt. Vervolgens kwamen grote rotspartijen, waar grote sprongen voor nodig waren en af en toe de reddende armen van onze guide die ons omhoog trok. Na 3,5 uur klimmen stonden we dan eindelijk veilig op de top! Een fantastisch uitzicht en vooral een trots gevoel. En toen de weg terug nog... Het was lang, we waren moe, de zon was sterk en we hadden weinig water. Maar gelukkig kwamen we glibberend en glijdend toch nog veilig beneden. Een hele overwinning!
Dag 3 begon met een verhaal van onze guide over de top, waarbij hij benoemde dat het betekent "Don't go there". Fijne informatie voor achteraf ;). Dag 3 was een lange hike in een prachtige omgeving. Elk stukje van de berg ziet er weer heel anders uit. We gingen via de Linje pools, waar we een frisse duik hebben genomen. Uiteindelijk kwamen we bij de volgende hut aan en konden we nog even genieten van de zon.
Op dag 4 gingen we als een speer! Er stond zo'n 6 uur voor, maar we stonden binnen de 5 uur beneden bij de auto. Halverwege deden we nog een stop bij watervallen, waar het begon te regenen. Voor de ervaring toch maar een duik genomen en vervolgens ging het alleen maar harder regenen. Soppend kwamen we na 4 mooie dagen aan bij de auto. Wat een avontuur was dit!

Na deze mooie hike hebben we in het weekend Ilona meegenomen naar Zomba. Een stad hier zo'n 2 uur verderop, waar we regelmatig heen gaan voor lekker eten :) Alle leuke restaurants laten zien, een historical tour door Zomba gedaan en op zondag toch ook nog maar even een hike op het plateau van de Zomba mountain gedaan.

Zondagmiddag namen we afscheid van Ilona. Zij gaat nu verder reizen door Malawi, wij moesten weer naar huis om de laatste 9 weken werken in te gaan. Gelukkig zien we Ilona begin mei nog even voor ze terug naar Nederland vliegt. Mochten jullie haar reis willen volgen en meer lezen over Malawi, volg haar dan op Polarsteps ;)

Liefs,

Frank en Esther

ps. Het klagen over de hitte is eindelijk over! We hebben het zelfs af en toe koud gehad de laatste dagen!

Korte update

Hoi allemaal,

Hierbij weer even een update van de afgelopen tijd. De vliegtickets zijn inmiddels geboekt! We tellen af naar 18 juni. Maar voordat het zo ver is, staan er nog heel wat leuke dingen op de planning. Afgelopen week zijn we opnieuw een nachtje de berg op geweest. We hebben deze keer een andere kant van de berg gezien, waar veel meer regenwoud is. Erg mooi, maar ook erg glibberig en we moesten ons zelfs een paar keer door het water waden, omdat het water zo hoog stond... Gelukkig zijn we weer heelhuids thuis gekomen. Het paasweekend bestond verder uit even kort aansluiten bij de kerkdienst (na 1,5 uur gingen we weg, de dienst duurde in totaal 4 uur), waarna we zelf nog wat liederen hebben gezongen met David en Marleen en hun kinderen bij een prachtige natuurplek. Zo proberen we de dagen te vullen, terwijl we ondertussen Esthers familie erg missen die nu een weekend met elkaar weg zijn.

Helaas is het niet alleen maar goed en gezellig hier, want afgelopen week zijn alle blanken hier om de beurt geveld door een virus... Frank kwam vorige week misselijk uit zijn werk naar huis, waarna hij een paar keer heeft overgegeven en zijn darmen de rest van de week wat van slag waren. Esther kwam Eerste Paasdag misselijk terug van de natuurplek, waarna ze de hele avond/nacht heeft overgegeven... Hopelijk is het snel helemaal voorbij.

Vanochtend hebben we -ondanks de misselijkheid van Esther- een tripje gemaakt naar Mozambique. Althans, we hebben een poging gedaan. We wilden namelijk even het land uit, omdat ons visum bijna verloopt. Als we het land even uit zijn geweest, kunnen we weer een (gratis) toeristenvisum krijgen. Als we in Malawi blijven, kunnen we een ander visum aanvragen, wat neerkomt op 50 dollar per persoon. Een collega van Frank ging met ons mee, een Malawiaan die vaker de grens over gaat om wat boodschappen in Mozambique te doen. Helaas is het voor Hollanders minder makkelijk. We kregen de informatie dat we een boeking van een hotel/restaurant nodig hadden om te laten zien waar we heen zouden gaan in Mozambique. De Malawiaan ging daarop Mozambique in, op naar een restaurant om voor ons een reservering te maken en dat op papier te kunnen laten zien. Wij zouden intussen bij de grens van Malawi op hem wachten. 2 uur later kregen we een bericht van hem dat hij terug was bij de grens en op de 'big boss' moest wachten die de reservering moest goedkeuren. Dan zouden we een stempel in ons paspoort krijgen. Nog een uur later kwam de 'big boss' dan eindelijk opdagen, het was dezelfde persoon die had gezegd dat we een reservering moesten laten zien en we dan de grens over zouden mogen. Inmiddels werd dit een ander verhaal: we zouden elk 50 dollar moeten betalen voor een stempel in ons paspoort. Er viel niet in discussie te gaan, het was betalen of het land niet in. Zoals de Malawiaan zei: "These people, they are tough". Principieel zoals we zijn hebben we de 50 dollar niet betaald, dat gaan we wel doen bij de immigration wanneer we een nieuw visum aanvragen...

Inmiddels zijn we weer veilig thuis en is het verder aftellen naar donderdag, wanneer Ilona hier hoopt aan te komen. We hebben volgende week onze laatste schoolvakantie (een vervroegde meivakantie), en gaan dan dus met Ilona op stap. Erg veel zin in!

Tot een volgende keer weer,

Frank en Esther

Op 2/3e!

Hoi!

We zitten vandaag precies op 2/3e van onze tijd in Malawi! De tijd vliegt hier voorbij, maar we kijken stiekem toch ook wel weer uit om naar Nederland te gaan. We missen onze families en vrienden en willen hen graag weer zien. Gelukkig komt over precies een maand Ilona bij ons op bezoek, daar hebben we erg veel zin in!

We genieten nog altijd heel erg van de mooie natuur en de aardige mensen hier in Malawi. Naast het werken hebben we veel vrije tijd waarin we veel leuke dingen doen. Zo zijn we in de voorjaarsvakantie weer een paar dagen naar Lake Malawi gegaan waar we heerlijk hebben gerelaxed. Dat was wel nodig, want het weekend ervoor hadden we weer Mount Mulanje beklommen. Een flinke wandeltocht met veel hoogtemeters, maar het uitzicht was fantastisch.

Frank heeft inmiddels ook zijn debuut gemaakt bij het voetbalteam Mulanje Mission Socials. Uiteraard als een echte Ajacied, scoorde hij bij zijn debuut. Het is een leuke manier om meer mensen hier in de omgeving te leren kennen. Al zijn de voetbalvelden hier toch echt van nog slechtere kwaliteit dan in Nederland. Je verlangt vanzelf weer terug naar kunstgras.
Het werk voor Frank in het ziekenhuis bestaat voornamelijk uit het aansturen en helpen van het maintenance team en af en toe nog bij het youth centre.

Voor Esther gaat het lesgeven nog altijd goed, het zijn erg slimme kinderen en dan is het soms even zoeken op welke manier zij de kinderen goed kan uitdagen. In januari was er ook een vacature uit gegaan voor een nieuwe juf of meester en we kunnen meedelen dat er een stel is gevonden die allebei leerkracht zijn! Wij hoeven in ieder geval niet nog een jaar te blijven dus ;)

En dan willen wij jullie ook vragen of jullie mee willen zoeken naar een woning voor ons wanneer wij weer naar Nederland komen. Wij verwachten halverwege juni weer naar Nederland te komen en hopen dan zo snel mogelijk onze eigen woning te hebben. Kopen is helaas geen optie voor ons, dus zijn we op zoek naar een huurwoning. Als je meer wilt weten over waar wij precies naar opzoek zijn, stuur ons dan gerust een berichtje.

Tot een volgende keer weer!

ps. Kijk even bij video's voor wat beelden van de afgelopen tijd.

Begin 2024

Hoi allemaal,

Het nieuwe jaar is inmiddels al even bezig, hoog tijd voor weer een update! De feestdagen zijn hier voorspoedig verlopen. Met kerst hebben we twee keer een poging gedaan tot buiten dineren, en tot twee keer toe moesten we ons in hoog tempo naar binnen verplaatsen vanwege de regen. Helaas, maar toch fijn dat het regenseizoen nu echt begonnen is. Tot nu toe valt het ons nog mee, omdat we de meeste dagen afwisselend regen en zon hebben. Het lastige is vooral dat er na een regenbui riviertjes over straat lopen, omdat de grond al die regen niet echt aan kan. We zijn dan ook erg blij met onze kaplaarzen. Hardlopen, wat we nog steeds drie keer per week doen, is met al die plassen best een uitdaging, maar het gaat. Vooral oppassen dat we niet uitglijden. Met de regen is de temperatuur gelukkig wat gedaald. De afgelopen dagen hadden we zelfs even een trui aan (omdat 25 graden koud aanvoelt...). Als de zon tussendoor schijnt kan het daarentegen wel weer erg warm voelen. Je voelt als het ware de vochtige lucht van de grond afkomen.

Op het werk gaat alles voorspoedig. Frank is nog altijd in de weer bij maintenance, en daarnaast bij het Youth Centre. Afgelopen week is hij twee keer mee geweest naar een andere jeugdgroep hier in de buurt. Er wordt dan overlegd hoe het er daar aan toe gaat en gecheckt of het nog volgens plan gaat. Het Youth Centre in het ziekenhuis ondersteunt de andere jeugdgroepen, dus houdt ook in de gaten hoe het daar gaat. Het was mooi om te horen dat er bij een van de groepen geen tienerzwangerschappen meer zijn geweest sinds die jeugdgroep geopend is.

Esther is na de vakantie in de klas begonnen met het thema "Rond de wereld" en behandelt iedere paar dagen een ander land. De kinderen zijn erg enthousiast om hierover te leren. We behandelen daarbij ook ingewikkelde dingen, zoals het communisme, de Koude Oorlog, Berlijnse muur en de Tweede Wereldoorlog. Maar ook de haka is voorbij gekomen. En dan is het natuurlijk extra leuk dat er sinds kort een student uit Nieuw-Zeeland in Mulanje is die ze een stukje van de haka voor kon doen!
Verder zijn de citotoetsen bijna afgerond, en gelukkig allemaal goed verlopen.

De weekenden blijven onze hoogtepunten. We zijn twee weken geleden weer een weekend in Zomba geweest (waar Frank in september de hardloopwedstrijd had). We verbleven deze keer bij Blend, een lodge van Nederlandse eigenaren. We sliepen in een safaritent: een grote tent met twee bedden erin. Toen het 's nachts heel hard regende en onweerde was het wat minder, maar verder een leuke ervaring ;) Een weekend Zomba betekent vooral lekker eten bij Kefi: een Grieks restaurant met fantastisch eten en heerlijke milkshakes! Echt een Westerse ervaring, je ziet daar dus ook bijna alleen maar blanke mensen. Maar zo af en toe is dat best fijn.

Vorige week zijn we met de groep Nederlanders naar Thuchila geweest. Daar zijn wij al twee keer eerder geweest en hebben er toen heerlijk rustig gezwommen. Na een paar flinke regenbuien was het water nu niet meer zo rustig... Enorme stromingen, bizar om dat grote verschil te zien. Gelukkig was er toch nog ergens een rustig plekje waar we konden zwemmen, al was het water wel ijskoud.

We moeten nog drie weken werken en dan hebben we alweer een week voorjaarsvakantie. We voelen ons bevoorrecht met al die vrije tijd hier en genieten daar dan ook volop van. Dat gaan we in Nederland misschien wel het meeste missen :)

Tot de volgende keer weer en sterkte met de winterdip!

Liefs,

Frank en Esther